Γράφει η Ζωή Βαϊοπούλου
Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του 1940 είναι μια στιγμή ιστορικής μνήμης που πάντα μας καλεί να αναστοχαστούμε βαθιά πάνω στο νόημα του «Όχι» και να λειτουργήσει ως οδηγός μας Ανανάκτηση της Ελληνικής Ψυχής.
Το ΟΧΙ αυτό δεν ήταν απλώς μια αντίδραση σε μια στρατιωτική πρόκληση, αλλά η έκφραση μιας ολόκληρης κοινωνίας που ευθυγραμμίστηκε από την κορυφή έως τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας. Ένα σύνολο ανθρώπων που, παρά τις εσωτερικές αντιφάσεις και τις δυσκολίες, είπε «Όχι» στον φασισμό και τον ναζισμό, επιλέγοντας την ελευθερία αντί της υποταγής.Το «Όχι» δεν είναι απλώς μια ιστορική πράξη, αλλά μια διαχρονική δήλωση ηθικής και πνευματικής στάσης. Δεν αφορούσε μόνο τη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας. Ήταν μια πράξη αυτοσυνειδησίας, μια φιλοσοφική θέση που έθετε την ελευθερία και την αξιοπρέπεια πάνω από κάθε υλική ανάγκη και φόβο. Όπως είπε ο Νίτσε, "η άρνηση είναι ο δρόμος προς την αυτοπραγμάτωση". Το ελληνικό «Όχι» ήταν ακριβώς αυτό: μια άρνηση που οδηγεί στο φως της ανατροπής.
Η συζήτηση γύρω από το όχι είναι πολυδιάστατη. Το να την κρατάμε και επίκαιρη είναι φορος τιμής στη μνήμη των προγόνων μας που το τόλμησαν!
Μήπως όμως και σήμερα εισπράττουμε ότι η εξουσία όχι μόνο δεν προστατεύει τους πολίτες σε κάθε επίπεδο αλλά γινεται δυνάστης;
Στην ιδανική της μορφή η εξουσια μπορεί να υπάρξει μόνο αν συγκλίνουν η ηθική πολιτική και γνωστική ακεραιότητα με την αισθητική και την αρμονία.
Στην εποχή μας κανένα από τα δομικά συστατικά της δεν έμεινε όρθιο.
Κι αυτό καθρεφτίζεται στην κοινωνία.
Μπορεί ανθρωπότητα σήμερα να ορθώσει ένα παγκόσμιο όχι στο δίχτυ της ανελευθερίας των παγκοσμιοποιητών;
Σαφώς και μπορεί .
πάμε να δούμε μία αφετηρία.
Ο άνθρωπος έχει πολλές πλευρές και όλες καλλιεργούνται
Με αυτοπαρατήρηση ,ενσυναίσθηση ,αυτοσυμπόνια ,ανάληψη ευθύνης καλή επικοινωνία, καθημερινή πρακτική και κυρίως ενδοσκόπηση και αυτογνωσία .
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η αριστεία δεν είναι μοναδική πράξη αλλά σταθερή πρακτική.
Μόνο εάν ευθυγραμμιστούμε πρώτα με τον εαυτό και συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους στη συχνότητα και στο στόχο, μπορούμε ν ανοίξουμε δρόμο προς την ελευθερία.
ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σημαντικό να κατανοήσει ότι δεν είναι μόνος. Η νέα τάξη πραγμάτων μας συμπιέζει όλο και περισσότερο στη βάση της πυραμίδας του maslow. Αυτό έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα.
Πίσω από εθνη, κράτη , θρησκείες και πολιτικές υπάρχουν άνθρωποι με κοινές ανάγκες και κοινούς εχθρούς.
Και γινόμαστε όλο και πιο πολλοί!
Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε τι είναι το σωστό, είναι ότι δεν το κάνουμε» Λέει σε συνέντευξή του ο πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης Πέπε Μουχίκα
Ο δρόμος για την ελευθερία αρχίζει με όχι!
Υπάρχουν παραδείγματα γι αυτό
το κίνημα του Μαχάτμα Γκάντι, με τη μορφή της μη βίαιης αντίστασης και της άρνησης συμμόρφωσης με τους βρετανικούς νόμους οδήγησε την Ινδία στην ανεξαρτησία της από το βρετανικό καθεστώς.
Η πράξη της Ρόζα Ρarks το 1955 όταν αρνήθηκε να δώσει τη θέση της σε λευκό επιβάτη στο λεωφορείο! αυτή της η άρνηση ήταν καταλύτης για το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων που τελικά οδήγησε στην κατάργηση του θεσμου της φυλετικής ανισότητας.
Ας δούμε την ποιότητα του ανθρώπου πίσω από ένα τέτοιο όχι
Ο άνθρωπος που είναι ικανός να σταθεί όρθιος να βάλει κόκκινες γραμμές έχει ποιότητα ήθος και αξίες.
έχει μία διπλή αποστολή. Αυτό που λέμε χρέος!
Εσωτερικη
που είναι η αυτοπραγμάτωση η οποία κορυφώνεται όταν Υπηρετεί την κοινωνία
Και εξωτερική το κοσμικό του καθήκον.
Πού είναι ο τρόπος με τον οποίο υπηρετεί την κοινωνία συμβάλλοντας στην επούλωση των κοινωνικών ελαττωμάτων.
Το κλειδί είναι η ενέργειά του να διαρέει την πυραμίδα των αναγκών κάθετα και οριζόντια σε κάθε στιγμή. Μία ζωντανή κυμαινόμενη διαδικασία.
Σε αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος είναι ικανός για άθλους και κατορθώματα. Αφού εντοπίζει το λάθος μέσα στο χάος με χειρουργική ακρίβεια.
Το διορθώνει και το εξυγιένει !
Είναι σαν να κρατάει το μίτο της Αριάδνης και βγαίνει από το κάθε matrix
Ίσως και να γίνεται και ο ίδιος η Αριάδνη..
Το "όχι" έχει σημαντική εσωτερική διάσταση, καθώς σχετίζεται με την προσωπική μας δύναμη, τα όριά μας και την ταυτότητά μας. Η εσωτερική του διάσταση αφορά την αντίσταση σε πιέσεις ή προσδοκίες που μπορεί να έρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον, είτε είναι κοινωνικές, επαγγελματικές, είτε ακόμα και από στενούς μας ανθρώπους. Όταν λέμε "όχι", κάνουμε μία συνειδητή επιλογή να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από κάτι που θεωρούμε ότι δεν μας εξυπηρετεί ή δεν ταιριάζει με τις αξίες και τα θέλω μας.
Εσωτερικά, αυτό μπορεί να επιφέρει διάφορες αλλαγές:
Το "όχι" ενισχύει την αίσθηση του αυτοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης. Δείχνουμε ότι δίνουμε αξία στις δικές μας ανάγκες και προτεραιότητες.
μας βοηθά να θέσουμε και να ενισχύσουμε τα προσωπικά μας όρια, κάτι που είναι απαραίτητο για την ψυχική μας ισορροπία και την αίσθηση του ελέγχου στη ζωή μας.
μας αποφορτίζει συναισθηματικά, καθώς αποφεύγουμε καταστάσεις που θα μας προκαλούσαν άγχος, πίεση ή σύγκρουση με τις εσωτερικές μας αξίες.
Μπορεί όμως να φέρει και προσωρινή ενοχή ή άγχος, ειδικά όταν αναγκαζόμαστε να συγκρουστούμε ή να δυσαρεστήσουμε με τις θέσεις μας κοντινούς μας ανθρώπους. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, η αίσθηση της ελευθερίας και της αυθεντικότητας υπερτερεί.
Το όχι καταργεί τις αναστολές και εξωτερικεύει τον αυθεντικό μας εαυτό.
Το όχι μιλάει ελληνικά και το απέδειξε!
Ο Έλληνας ικανός να το ξεστομίσει είναι εκείνος που αγκαλιάζει ενώνει και φωτίζει
Ο Έλληνας συνώνυμο της άνθρωπος και φορέας πνευματικότητας
Η Ελλάδα , ετούτος ο ευλογημένος και ζωντανός τόπος γεννάει ζωντανούς ανθρώπους ικανούς για μεγάλα όχι .
Διαχρονικά οι άνθρωποι του τοπου μας κυρίως φτωχοί σε χρήματα, αποδείχτηκε επανειλημμένα πως ήταν πλούσιοι σε ψυχή ! είχαν σύνδεση με τη μάνα γη αφού σε κάθε ιστορική συγκυρία δε λιγοψυχούσαν.
Όπως εκείνη είναι γόνιμη και καρπίζει όταν τη σπείρεις και οι άνθρωποι της παραμένουν ζωντανοι και αποφασισμένοι για επανεκκίνηση ακόμα και όταν σε κάθε πόλεμο τους ξεριζώνουν τους ξεσπιτώνουν και σφετερίζονται τις περιουσίες τους!
Στο φευγιό , έπαιρναν μαζί την εικόνα της Παναγιάς .
Στην επιστροφή από τη εξορία και την ξενιτιά, έσκυβαν και φιλούσαν το χώμα. Γιατί;
Η σύνδεση είναι η ουσία!
Γι αυτό!
Ιστορικά, σαν λαός ήμασταν ζωντανοί. Νιώθαμε αυτή τη σύνδεση με το χώμα και την ιστορία! Νιώθαμε μέρος του όλου ..
Κι εκει πρέπει να φτάσουμε και σήμερα.
Σε κάθε εθνική επέτειο η κατάθεση στεφάνου και η παρελάσεις είναι στην ουσία μια τέτοια υπόσχεση. Καιρός να την επικαιροποιήσουμε..
Σε μία πρόσφατη έρευνα
"τι θα κάνετε σε περίπτωση πολέμου;"
οι περισσότεροι είπαν οτι θα εγκαταλείψουν τη χώρα χωρίς δεύτερη σκέψη..
Κι όμως επιτρέψαμε να συμβεί αφήσαμε την πατρίδα όπως και τον εαυτό μας καράβι ακυβέρνητο.. τυχαίο;
Η κοινωνία ειδικά τα τελευταία χρόνια, προωθεί σε μεγάλο βαθμό της ατομικές ανάγκες και το προσωπικό συμφέρον. υπάρχει πρόγραμμα και πρωτόκολλα. Τεχνητή νοημοσύνη και αυτόματος πιλότος.
μικρά και μεγαλύτερα matrix και όλα τα γίνονται με ταχύτητα σε βάρος της ποιότητας.
Σήμερα Αρκεί να μη σκέφτεσαι! Κανονικός δεσμώτης! Ανελεύθερος και εθελόδουλος!
Το σύγχρονο περιβάλλον δεν συγχωρεί αυτόνομήσεις και διαφοροποίησεις. Όποιος τολμήσει να σκέφτεται μπαίνει στο στόχαστρο του συστήματος ως εχθρός και αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση με Βια, λογοκρισία και καταστολή.
Και κάπως έτσι παραμένουμε μακριά νυχτωμενοι που λέει ο σοφός λαός μας.
Το σύστημα με αργή και σταθερή διαδικασία μας εξοντώνει όπως το πείραμα με το βάτραχο που ενώ μπορεί να βγει από την κατσαρόλα σιγά-σιγά κοιμίζεται από το ζεστό νερό μέχρι που βράζει.
Τα όπλα του συστήματος είναι πολλά:
Μνημόνια, εξωτερική πολιτική, ανεργία, κόστος ζωής, θολό τοπίο στην ενημέρωση, αναξιοπιστία και διαφθορα..
Σημαντικές αποφάσεις για τη χώρα μας λαμβάνονται από τεχνοκράτες μη αιρετούς!
Η βιομηχανική επανάσταση στρέφεται εναντίον του ανθρώπου ενώ η νέα τάξη πραγμάτων είναι συνώνυμο της παιδοφιλίας και προάγει τη χώρα σε τουριστικό θέρετρο αναπαραγωγής και ευθανασίας.
Ο μετάνθρωπος πού ευαγγελίζονται υποβιβάζει τον άνθρωπο σε άτομο άβουλο ανιστόρητο και αποκομμένο από τον τόπο και την παράδοση. Ένα σύγχρονο νομά-εργάτη χωρίς δικαιώματα.
Η υπογενετικότητα στην Ελλάδα είναι στο κόκκινο.
Η γη θυσιάζεται για ένα κομμάτι ψωμί στο όνομα της ενεργειακής κρίσης .
Εθνικοί δρυμοί αποχαρακτηρίζονται ενώ μπουλτόζες γκρεμίζουν κορυφόγραμμές για.. το καλό μας !
"Σώπα μη μιλάς" σου λένε
θα σου διορισω τον παιδι
Θα σου δώσω επίδομα
Κοίτα τον εαυτό σου και άσε τους άλλους..κτλ
Και τα ίδια λες και εσύ στο παιδί σου..
Και οι νέοι μας ,τα παιδιά που γαλούχθηκαν από μας αντί να νιώθουν βαθιά ταύτιση με τη χώρα τους είναι μπερδεμένα κι απογοητευμένα.
Δικαιολογούμε την ανατολμία μας με εκφράσεις όπως
δεν γίνεται τίποτα
δεν αλλάζει η κατάσταση
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος και κάπως έτσι ανεχόμαστε καταστάσεις και δικαιολογούμε τα δικαιολόγητα στάσιμοι και βολεμένοι σε μία γκρίζα ζωή και στη ζυγαριά βαραίνει απ τα πάθη τα λάθη τις πτώσεις και τη φθορά.
Γιατί η αλλαγή προϋποθέτει, μία κόκκινη γραμμή :
ένα όχι!
Και μπόλικο ξεβόλεμα
Όταν σιωπούμε, όταν επιτρέπουμε να κυριαρχεί το άδικο και το καταπιεστικό, παραχωρούμε ακούσια την ελευθερία μας. Η σιωπή είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ελευθερίας, γιατί υποδηλώνει αποδοχή και συναίνεση. Ο άνθρωπος που δεν λέει «όχι», που δεν υψώνει το ανάστημά του μπροστά στην αδικία, χάνει την αίσθηση του εαυτού του, και γίνεται ένας ανώνυμος κρίκος σε μια αλυσίδα καταναγκασμών.
Τα οχι που δε λέμε μπορούν να μας αφυπνήσουν!
Τα ανείπωτα όχι, έρχονται τις νύχτες και μας ξυπνάνε μας βασανίζουν δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε . Αντί να τρέχουμε για αγχολυτικά μήπως είναι ώρα για αυτοδιόρθωση και κοινωνική ανόρθωση; Αλλιώς,
τα ανείπωτα όχι σωματοποιούνται.
Στην απόγνωσή τους να βρουν διέξοδο γίνονται αυτοάνοσα ,τοξική κριτική, συμβιβασμοί, στρες, χειραγώγηση..
Η φιλοσοφία, από τον Σωκράτη μέχρι τον Σαρτρ, μας διδάσκει ότι η ελευθερία είναι μια πράξη συνειδητής επιλογής. Όμως, η επιλογή προϋποθέτει την άρνηση. Για να πεις «ναι» στη ζωή, πρέπει πρώτα να πεις «όχι» σε ό,τι καταστρέφει την ανθρωπιά σου. Η σιωπή, το ανέκφραστο «όχι», είναι η υποταγή σε δυνάμεις που επιδιώκουν να ορίσουν τις ζωές μας χωρίς τη δική μας συμμετοχή.
Για να γύρουμε τη ζυγαριά απ την άλλη
Η αλλαγή προϋποθέτει κότσια. ανδρεία.
Στην ιστορία
Αμαρτωλοί γίνανε απόστολοι και άγιοι!
πόρνες μετανόησαν!
"Μηδένα προ του τέλος μακάριζε" είπε ο Σόλωνας τονίζοντας ότι η ζωή έχει τόσες πολλές ανατροπές που μόνο στο τέλος μπορείς να κάνεις τον απολογισμό.
"Τα πάντα ρει"
Όλα αλλάζουν! μας λέει ο Ηράκλειτος !
Ο άνθρωπος γιατί να εξαιρείται;
Η άρνηση ως πράξη απελευθέρωσης είναι κεντρικό θέμα στη φιλοσοφία ο Σωκράτης τόνισε τη σημασία της αλήθειας και της ηθικής ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να αμφισβητούν και να αναζητούν την αλήθεια μέσα τους απορρίπτοντας το ανήθικο και ψευδές
Αυτοί είναι οι δικοί μας άνθρωποι που τα είπαν χιλιάδες χρόνια πριν! Φώτισαν το δρόμο όλης της ανθρωπότητας και τούτο το περιβόλι του πλανήτη, ο ομφαλός της γης, κατάφερε πόλεμο πόλεμο να επιζήσει .
Κι όμως γίνεται στο εδώ και τώρα να αναστραφεί το κλίμα.
Ομως
"άνθρωπος που δε ρισκάρει
τίποτε, δεν κάνει
τίποτε, δεν έχει τίποτε.
Μπορεί να
αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, όμως δεν μπορεί να μάθει, να νιώσει, να αλλάξει,
ν' αναπτυχθεί, ν' αγαπήσει και να ζήσει.
Δεμένος με τις βεβαιότητές του, είναι ένας
σκλάβος.
Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του.
Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι
πραγματικά ελεύθερος.»
Λέει ο
Λεο Μπουκάλια
Είμαστε πρισματικές οντότητες σ ένα πνευματικό κόσμο.
μέσα μας υπάρχουν όλες οι απαντήσεις δοσμένες .
Είμαστε ο δάσκαλος, ο μαθητής και η γνώση μαζί!
Και επανέρχομαι.
Στο σχολείο που λέγεται ιστορία παρατηρούμε ότι υπήρξαν πρόγονοί μας σε τρεις κατηγορίες σε κάθε εποχή .
Εκείνοι που στάθηκαν στο ύψος του περιστάσεων χωρίς να υπολογίσουν το κόστος του όχι.
Οι ήρωες!
εκείνοι που έσκυψαν το κεφάλι και δεν τόλμησαν το όχι, οι ραγιάδες, συνέχισαν να ζούμε σκυμένο κεφάλι από το βάρος του φοβου.
Και οι προδότες! οι δοσίλογοι !
άνθρωποι που δεν παρέδωσαν μονο το αυτεξούσιο αλλά πούλησαν και την ψυχή τους μη γνωρίζοντας οι δυύσμοιροι ότι ο λογαριασμός αυτός μετακιλύεται στα παιδιά τους να τον ξεπληρώσουν..
Αν τα βάλουμε στη ζυγαριά όμως ο Έλληνας εκτός από ποιότητα ανθρωπιάς είναι και τίτλος τιμής και μας κληροδοτήθηκε, γι αυτό παραμένουμε δακτυλοδεικτούμενοι και μας εποφθαλμιούν παγκοσμίως.
Αγαπητοί, η σύνδεση με τη γη και την ιστορία κρέμεται σε μία κλωστή.
Στους δικούς μας ώμους πέφτει το βάρος να επανορθώσουμε τη ζημιά που έγινε αλλιώς θα επιτρεψουμε να εξαφανιστούμε ως λαός σε καιρό ειρήνης!
Το ΟΧΙ του 1940 είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Δεν ήταν μια μεμονωμένη πράξη, αλλά ένας δρόμος που οδηγεί στο φως. Ώρα να τον ξεχορταριάσουμε και να τον περπατήσουμε ξανά, όχι μόνο για να τιμήσουμε τους προγόνους μας, αλλά για να δώσουμε νόημα και προοπτική στην ίδια τη ζωή.
Ζωή Βαϊοπούλου
