Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 21 Απρίλη η εκδήλωση- συζήτηση στην μουσική σκηνή «ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ» με θέμα: «ΣΥΜΒΙΩΣΗ, ΓΑΜΟΣ, ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΑΚΑΙΩΜΑΤΑ;»
Στην ομιλία της η πρόεδρος του συλλόγου Λήδα Αγγέλου τόνισε μεταξύ των άλλων: «Η γονεϊκότητα, ως συμβολή των γονέων στη φροντίδα και την ανατροφή των παιδιών, δεν είναι μια ουδέτερη έννοια, αποσπασμένη από τις κυρίαρχες οικονομικές, κοινωνικές σχέσεις.
Η γονική σχέση, η ευθύνη του κάθε γονέα στη φροντίδα και κοινωνικοποίηση του παιδιού, υποτάσσεται στην κυρίαρχη ιδεολογία, στη σχέση οικονομικού καταναγκασμού, που διατρέχει όλους τους μηχανισμούς κοινωνικοποίησης του παιδιού.
Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από φροντιστές, έχουν ανάγκη να περνούν δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους και αυτό τον χρόνο τους τον στερεί η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων που τους κάνει τη ζωή – λάστιχο, υποχρεώνοντάς τους σε 12ωρη δουλειά και δουλειά τις Κυριακές.
Ο νόμος που στο όνομα της “ισότητας στο γάμο” διαμορφώνει το νομικό πλαίσιο του γάμου και της γονεϊκότητας σε ομόφυλα ζευγάρια, που έφερε η κυβέρνηση της ΝΔ, και το οποίο καθόλου τυχαία στήριξαν όλα τα κόμματα που κινούνται στις ράγες της ΕΕ.
Το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα αντιπαλεύει με κάθε τρόπο αυτό το σύγχρονο δουλεμπόριο της εμπορικής παρένθετης μητρότητας από τη βιομηχανία του ιατρικού τουρισμού που έχει τεράστια κέρδη και στην οποία οι επιχειρηματικοί όμιλοι της χώρας μας, βρίσκονται στις πρώτες θέσεις παγκόσμια. Όπως είπαμε η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα σε έναν πολύ μικρό αριθμό χωρών που έχουν θεσμοθετήσει την παρένθετη μητρότητα με νόμιμή αμοιβή25.000 ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται οι αμοιβές κάτω από το τραπέζι.
Με τη βούλα του νόμου αρκεί η προσωρινή κατοικία της παρένθετης μητέρας και όχι η μόνιμη, να είναι στην Ελλάδα.
Δεν είναι πρόοδος γυναίκες φτωχές, ευάλωτες πρόσφυγες ακόμα και φοιτήτριες να εξαναγκάζονται να νοικιάζουν το σώμα τους, τη μήτρα τους και να μετατρέπονται σε μηχανές αναπαραγωγής παιδιών κατά παραγγελία. Δεν είναι ελεύθερη επιλογή για καμιά γυναίκα αυτό, δεν είναι πρόοδος να μπορεί να γίνει παρένθετη μέχρι τα 54 χρόνια της.
Δεν είναι πρόοδος, να προβάλλεται με διαφημίσεις και αγγελίες, η παρένθετη μητρότητα ως επαγγελματικός προσανατολισμός. Δεν μπορεί να μετατρέπονται τα ίδια τα παιδιά σε εμπόρευμα που παραγγέλνεται και αγοράζεται.
Μέσα στο πλαίσιο αυτού του νόμου είδαμε την προσαρμογή μιας σειράς διατάξεων του εργατικού δικαίου, η διαγραφή των όρων «πατέρας» και «μητέρα» ανοίγουν το δρόμο για να τεθούν σε αμφισβήτηση, στο όνομα της ισότητας, τα δικαιώματα προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού, που αποτελούν κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος, συνολικά του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Με το μεταμοντέρνο σκοταδισμό του ανοίγει ο δρόμος να αντικατασταθούν οι «γυναίκες» και οι έγκυες μητέρες» από τα «άτομα που κυοφορούν» ή τα «άτομα με μήτρα».
Επίσης οδηγεί στον αποκλεισμό είτε της μητρότητας είτε της πατρότητας, ενώ θεσμοθετεί τη διπλή μητρότητα (δύο μητέρες) ή τη διπλή πατρότητα (δύο πατέρες) οδηγώντας στην πολλαπλή γονεϊκότητα δηλαδή στο γονέας 1, γονέας 2, γονέας 3 κλπ. Εξάλλου αυτόν τον δρόμο προωθεί και η πρόσφατη απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Πιστοποιητικό Γονικής Σχέσης», που αναγνωρίζει τη γονική σχέση του παιδιού με περισσότερους από δύο γονείς, ακόμα και με «πρόσωπα που ισχυρίζονται ότι είναι γονείς του». Διαγράφει την αντικειμενική πραγματικότητα της συμπληρωματικής σχέσης του πατέρα και της μητέρας στην τεκνοποίηση, όπως και τον κοινωνικό χαρακτήρα . της μητρότητας και της πατρότητας που εμπεριέχει και τη βιολογική Πλευρά.»
Καταλήγοντας επισήμανε πως «η κοινωνική ψυχική συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού δεν εξαρτάται μόνο από την αγάπη των γονιών του, αλλά από μια σειρά οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που σήμερα θεωρούνται κόστος για το κράτος.
Το σημαντικότερο, δεν υπολογίζει άλλα ζητήματα που συνδέονται με την ψυχική ανάπτυξη του παιδιού και έχουν μοιραία και κοινωνικές προεκτάσεις, όπως είναι η έλλειψη συστηματικής επικοινωνίας του παιδιού με κάποιο από τα δύο φύλα. Έτσι το παιδί, που στα πρώτα του χρόνια προσλαμβάνει πρότυπα κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον στερείται του αντρικού ή του γυναικείου προτύπου. Κάτι τέτοιο ασκεί αρνητική επίδραση και στη σχέση του παιδιού με το αντίστοιχο φύλο, ανεξάρτητα από το σεξουαλικό του προσανατολισμό.
Αυτά τα σύνθετα ζητήματα, που αφορούν τη ρύθμιση των σχέσεων με τα παιδιά, δε θεωρούμε ότι αντιμετωπίζονται με την επέκταση του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια, που λύνει οικονομικά ζητήματα μεταξύ τους και που θα μεταφέρει την οικονομική βάση του ετερόφυλου γάμου στον ομόφυλο γάμο.
Συνταγματικές και άλλες διακηρύξεις περί εξασφάλισης ατομικών δικαιωμάτων και «ισότητας όλων» παραμένουν απραγματοποίητες, λόγω της απουσίας οικονομικής, νομικής, κοινωνικής στήριξης των γονιών από το κράτος. Αν και το κράτος διαμορφώνει τους κοινωνικο-οικονομικούς όρους ανάπτυξης - κοινωνικοποίησης - διαπαιδαγώγησης των παιδιών, ρίχνει όλα τα βάρη της φροντίδας των παιδιών στη γονική ευθύνη, με όλες τις συνέπειες από τις συνθήκες και την εξέλιξη της σχέσης του ζευγαριού, όπως ήδη αναφέραμε. Αλλά και τα ομόφυλα ζευγάρια δεν είναι απαλλαγμένα από αυτές τις επιδράσεις.
Απαντώντας λοιπόν στο αρχικό ερώτημα απέναντι στον ανορθολογισμό και στην «κάλπικη» ελευθερία «κάνω το σώμα μου ό,τι θέλω», που μεταφέρει αποκλειστικά στη γυναίκα την ατομική ευθύνη για τις επιλογές της και γίνεται κάλυμμα για να κρυφτούν τα οικονομικά, κοινωνικά εμπόδια που συναντά προτάσσουμε την «ασπίδα προστασίας» της συλλογικής και την πάλη για τα σύγχρονα δικαιώματα των γυναικών»
Ακολούθησε πλούσια συζήτηση, ερωτήσεις τοποθετήσεις των γυναικών που συμμετείχαν στην εκδήλωση.
