Γράφει ο φιλόλογος Γιώργος Θωμόπουλος
Πιστεύω ετούτη τη νύχτα
στην τρομερή αθανασία:
κανένας άντρας
δεν πέθανε μέσα στον χρόνο,
καμιά γυναίκα,
κανένας νεκρός,
γιατί αυτή η πραγματικότητα
η αδήριτη
του σίδερου και της λάσπης
ξεπερνάει
την αδιαφορία αυτών πού είναι
κοιμισμένοι ή νεκροί
– ακόμα κι αν κρύβονται
μέσα στον βόρβορο και στους αιώνες –
και τους καταδικάζει
σε αγρύπνια στοιχειωμένη.
ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ : ΑΓΡΥΠΝΙΑ
Είτε κοιμισμένοι είτε νεκροί, είτε άπραγοι είτε εγκληματίες, είτε ηλίθιοι είτε κουτοπόνηροι μπερτόλδοι, είτε μακάριοι χαζοχαρούμενοι είτε συμμορίτες οργανωμένοι με αποκλειστική εργολαβία το αδικείν, το πλουτείν, το κακουργείν και ασχημονείν οι καθ' ύλην αρμόδιοι για τις τεφρές μας ημέρες, κυριολεκτικές και μεταφορικές, στοιχειώνουν τον κόσμο μας. Από κοντά και οι κεκράκτες του εθελοντισμού που τείνει να υποκαταστήσει τις αφημένες να σαπίσουν δημόσιες λειτουργίες. Η γύμνια και η ξετσιπωσιά, η θρασύτητα και η αδίστακτη παραποίηση της πραγματικότητας στις τόσες σκηνοθετημένες αναπαραστάσεις της από τους μηχανισμούς της εξουσίας δεν μπορεί πια να κρυφτεί, βγάζει μάτια με τον όλεθρο και τον ζόφο που σκορπά αφειδώς.
Κι αν κάτι διατηρεί ζωντανές κάποιες σπίθες ελπίδας κι απαντοχής στην κοινωνία μας είναι η θαυμάσια ιδέα της κοινότητας και της βαθύτερης ανθρωπιάς που αποπνέουν όλες οι όρθιες συνειδήσεις, όλες οι αγρυπνούσες ψυχές των συνανθρώπων μας, που σπεύδουν αμέσως και με προθυμία να συντρέξουν τον ευάλωτο και πάσχοντα συνάνθρωπο, τον αδύναμο και τον απορριγμένο από την καθεστωτική αδιαφορία. Αυτήν που στοιχείται με τη συστηματική ληστεία του τίμιου μόχθου των αφανών από όλα τα θρασίμια και τους απατεώνες της πολιτικής πιάτσας. Είναι ένας απέραντος κόσμος που μοχθεί και δημιουργεί χωρίς τυμπανοκρουσίες και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και του γενικευμένου πια καημού της λεγόμενης γκλαμουριάς. Λαμπρά πρόσωπα λαμπρών ανθρώπων γεμάτα πίστη, αξιοπρέπεια, την βαθύτερη ανθρώπινη ευγένεια, ένα πείσμα και μια αγωνιστική κατάφαση στο δώρο της ζωής, μια λατρεία στη γη και τα καλούδια της κι έρωτας ανθρωπιάς ακατασίγαστος. Αν επιβίωσε ο λαός μας στο διάβα τόσων κατακτήσεων, σφαγών, επιδρομών, καταστροφών, το χρωστά στο πνεύμα αυτό που δεν διδάσκεται, αλλά σαρκώνεται ενστικτωδώς και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά με το παράδειγμα των σεμνών κι ανεπιτήδευτων ξωμάχων μανάδων και πατεράδων μας, που μέσα στους αιώνες ακαταπαύστως τρέφουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους τον θλιβερόν εσμό τυράννων, αρπακτικών, τρωκτικών και λοιπών κτηνών. Αυτών που μαγαρίζουν με το ποιον και τα πεπραγμένα τους την κοινωνία των ανθρώπων.
Στους σεισμούς, στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες, στις επιδημίες αφανείς ήρωες που υπερβαίνουν την αντοχή και τα όριά τους, στα πρόθυρα της προσωπικής τους κατάρρευσης, παραμένουν στις επάλξεις, όπου τους έταξε η συνείδησή τους και η ελευθερία επιλογής, στις δικές τους Θερμοπύλες, συνεπαρμένοι από τον λογισμό και το όνειρο ενός καλύτερου, δικαιότερου και ανθρωπινότερου κόσμου. Ρίχνονται στη μάχη, την ώρα που πολλοί αρμόδιοι θεσμικοί φορείς δοξάζονται κρυπτόμενοι ή κάνουν στο μπακαλοδέφτερό τους τους υπολογισμούς τους, επεξεργάζονται τις τακτικές κινήσεις τους και επενδύουν στη δημόσια εικόνα τους.
Αλλά η βάναυσα πληγείσα κοινωνία μας έχει πια χορτάσει από τους οχετούς της κουραδομαγκιάς, τα δελτία τύπου που συντάσσονται υπό την οσμή χημικών και την επίδειξη ροπάλων σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας και από τα επτοημένα μυίδια που παριστάνουν τους λέοντες. Οι δήθεν στρατηλάτες με τα κοκόφτερα της ιδιωτείας, οι επιτελείς της ραδιουργίας που γαλβανίζονται με την καραμέλα της αριστείας και οι τσανακογλείφτες που παριστάνουν τους εμπνευσμένους σωτήρες μας ας παραμερίσουν κι ας γυρίσουν στον βόρβορο από τον οποίο μας προέκυψαν. Μαζί μ΄αυτούς και η ωραία και μακαρίως κοιμωμένη, η Δικαιοσύνη, άγρυπνη πάντα και ταχύτατη στην προσπάθεια εξιχνίασης των διαρροών και όχι βεβαίως των ίδιων των τεραστίων σκανδάλων, παρά το γεγονός ότι οι διαπρεπείς λειτουργοί της « ίστανται μεταξύ θεού και ανθρώπων», κατά την φαντασμαγορική διατύπωσή τους.
Είναι ώρα η νέα γενιά που της επιφυλάξαμε περιφρόνηση, εμπαιγμό και απόρριψη να καθαρίσει την καθεστωτική κόπρο και να χτίσει κάτι υγιές, όμορφο και ανθεκτικό πάνω στις λάσπες και στ' αποκαίδια που αφήνουν πίσω τους - για να τεκμηριώνονται τα πολυυμνημένα από τους γνωστούς σε όλους μας παπαγάλους κατορθώματα - οι επιτελείς επιδρομείς μας.
Αιδώς και Δίκη, συμπατριώτες!
