Για άλλη μια φορά οι βιοπαλαιστές αγρότες της Καρδίτσας βρίσκονται αντιμέτωποι με μια «κακή χρονιά» για την παραγωγή τους και το εισόδημά τους.
Γιατί εκτός από τη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, το υψηλό κόστος και τις χαμηλές τιμές, σε πολλά χωριά του νομού, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα έλλειψης νερού με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ποτιστούν οι καλλιέργειες.
Η αγανάκτηση των αγροτών περισσεύει και είναι δικαιολογημένη γιατί κρίνεται η επιβίωσή τους. Ήδη εκδηλώθηκαν φαινόμενα έλλειψης νερού από τα μέσα Ιουνίου, για διαφορετικούς λόγους σε κάποια χωριά. Και το πρόβλημα θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο όπου οι ανάγκες για πότισμα θα αυξηθούν.
Κυβέρνηση, Δήμοι, ΤΟΕΒ και όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς στο ζήτημα του νερού, ρίχνουν το μπαλάκι στους αγρότες και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις τους ζητάνε να λύσουν το πρόβλημα μεταξύ τους τα χωριά, καλλιεργώντας έτσι το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στους ίδιους του αγρότες. Για τη λίμνη Σμοκόβου οι αρμόδιοι φορείς «νίπτουν τας χείρας τους» και για τη λίμνη Πλαστήρα λένε απλώς πως θα υπάρχουν περικοπές.
Αυτό το πρόβλημα έχει αιτία και υπεύθυνους και είναι η πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ, της κυβέρνησης της ΝΔ και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων που επέλεξαν τη μη υλοποίηση αναγκαίων έργων, τα οποία θα μπορούσαν να αλλάξουν ριζικά την κατάσταση στην περιοχή εδώ και χρόνια.
Είναι γνωστό το υδατικό έλλειμμα της περιοχής, δηλαδή ότι οι ποσότητες νερού που αντλούνται ξεπερνούν τη σημερινή δυνατότητα να αντικατασταθούν.
Αφορά το μέλλον των καλλιεργειών της περιοχής. Αφορά το εισόδημα των αγροτών και των λαϊκών νοικοκυριών.
Είναι οι ίδιοι αγρότες που πριν 2 χρόνια σχεδόν χτυπήθηκαν από τον Daniel, με τόνους νερού να πλημμυρίζουν τα χωράφια και τα σπίτια τους, ως αποτέλεσμα της ανυπαρξίας έργων αντιπλημμυρικής προστασίας και θωράκισης. Η ίδια ανυπαρξία έργων άρδευσης οδηγεί σήμερα σε λειψυδρία! Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος αυτής της πολιτικής που έχει ως κανόνα την βασική αρχή του κόστους και του όφελους για το κεφάλαιο και το κράτος. Με βάση αυτή την αρχή κρίνεται σε όλα τα κράτη της ΕΕ αν συμφέρει να κατασκευαστούν κάποια αντιπλημμυρικά έργα ή έργα άρδευσης και υποδομών.
Μια σειρά αναγκαία έργα όπως η μερική εκτροπή του Αχελώου, που θα μπορούσε να μειώσει το πρόβλημα της λειψυδρίας, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της αξιοποίησης της λεκάνης του Πηνειού. Επίσης μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, με βάση τη θετική πείρα του υδροηλεκτρικού έργου πολλαπλής χρήσης της λίμνης Πλαστήρα και άλλα που εδώ και χρόνια διεκδικεί το οργανωμένο αγροτικό κίνημα.
Όπως επίσης κι άλλα τεχνικά έργα, όπως Έργα για τη συλλογή και αποθήκευση βρόχινου νερού, καθώς και των ποταμών και χειμάρρων, με την κατασκευή φραγμάτων και λιμνοδεξαμενών.
Έργα για την εξοικονόμηση και την αύξηση της αποδοτικότητας της χρήσης του νερού, για τη μείωση των απωλειών στα δίκτυα μεταφοράς (κλειστά κυκλώματα), την αλλαγή μεθόδων άρδευσης.
Όμως τα έργα αυτά θεωρούνται κόστος και για αυτό είναι μη επιλέξιμα και προκρίνεται ως λύση στο πρόβλημα η αλλαγή καλλιεργειών που θα οδηγήσει στον αφανισμό χιλιάδες βιοπαλαιστές αγρότες που οι καλλιέργειές τους και άρα ο εξοπλισμός τους αφορά το βαμβάκι, το καλαμπόκι κτλ
Ουσιαστικά με την πολιτική τους, ΕΕ και ελληνικές κυβερνήσεις, προωθούν τη συγκέντρωση της γης και παραγωγής σε λίγα χέρια.
Ταυτόχρονα, το κόστος των τιμολογίων νερού έχει εκτοξευθεί, ως αποτέλεσμα της Κοινοτικής Οδηγίας για τη διαχείριση του νερού που το καθιστά εμπόρευμα. Στην πραγματικότητα, με τον μανδύα της προστασίας του υδάτινου περιβάλλοντος και της καλής κατάστασης των υδατικών σωμάτων, μεθοδεύεται η αύξηση της τιμολόγησης του νερού, ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα. Προς αυτή την κατεύθυνση είναι και η δημιουργία του νέου φορέα διαχείρισης (ΟΔΥΘ)
Το οργανωμένο αγροτικό κίνημα που εκφράζεται μέσα από τους Αγροτικούς Συλλόγους, την Ομοσπονδία τους και την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, έχει αιτήματα, έχει πείρα, έχει επιλογή που δεν είναι άλλη από τον συλλογικό και οργανωμένο αγώνα. Ο αντίπαλός δεν είναι το διπλανό χωριό ή ο γείτονας αγρότης αλλά αυτή η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων που με την υλοποίηση της ΚΑΠ και της κοινοτικής οδηγίας για το νερό οδηγούν στο ξεκλήρισμα τη μικρομεσαία αγροτιά.
Αυτή την πολιτική πρέπει να βάλουν στο στόχο τους οι μικρομεσαίοι αγρότες για να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές ανατροπές στην οικονομία και την κοινωνία. Κι αυτός είναι ο δρόμος για τον σοσιαλισμό όπου θα αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής, ο οποίος δεν θα είναι το κέρδος των λίγων αλλά η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Αυτόν τον δρόμο προκρίνει το ΚΚΕ που φωτίζει ότι μπορεί να ικανοποιηθεί το σύνολο των αναγκών μας με βάση τις μεγάλες τεχνολογικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα. Μπορούμε να διασφαλίσουμε ασφαλή και προσιτή σε όλους ύδρευση και αποτελεσματική άρδευση μέσω του Ενιαίου Κρατικού Φορέα Νερού. Με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, παραγωγικούς συνεταιρισμούς, κεντρικό σχεδιασμό.
Το ΚΚΕ στηρίζει τα δίκαια αιτήματα των βιοπαλαιστών αγροτών, στηρίζει τον αγώνα τους με όποια μορφή συλλογικά επιλέγουν.
Απαιτούμε άμεσα να λυθεί το πρόβλημα της άρδευσης για να μην κινδυνεύουν οι καλλιέργειες. Το κράτος, η κυβέρνηση και όλοι οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης να δώσουν τώρα λύση!
