Ποιήμα της Ζωής Βαϊοπούλου
Μην κοιτάξεις πίσω και φοβηθεις;
είναι η Ιστορία!
Πού είσαι ;
Πάλι κρύφτηκες πίσω απ' την ποδιά της γιαγιάς ..
Όχι σου λέω ντε!
μην κοιτάς !
Μόνο οι μεγάλοι αντέχουν τη θέα:
Πείνα! φόβο! κρυοπαγήματα! κρύο! ψείρες! Θάνατο..
Που να σου εξηγώ
και πώς να καταλάβεις..
Βλέπεις ανάμεσά μας μεσολάβησε
η γενιά με τις παχιές αγελάδες και τα παχιά τα λόγια..
Εκείνο το.. πίσω που λες, κρύβει ψυχωμενους με ρόζους στα χέρια,
που η καρδιά τους βάραινε πιο πολύ απ' το κεφάλι .
Εσύ ομως..
σαν αδυνατισμένο μου φαίνεσαι.. Αρρώστησες και τρέμεις;
μπααα..
φάε λιγο..
να στυλωθείς!
να μεγαλώσεις!
ν ανδριωθείς !
Κι όταν Τη φτάσεις στο ύψος
να σε καμαρώσω να την κοιτάς κατάματα!
Η ιστορία μας είναι αληθινή! Ζωντανή!
εμείς με τα κολυβογράμματα τη γράψαμε!
Τον πονούσαμε τον τόπο..
όλα μοσχοβολούσαν!
ο αέρας! τα χώματα! οι άνθρωποι..
Κοίτα κι εσύ ν ανοίξεις τα μάτια να σπουδάσεις, τα κανονικά τα γράμματα!
Με τις υπογραφές και τα μεταπτυχιακά στα πήραν όλα..
Σώπα και σκουμπώσου λέω.
το ζόρι βγάζει λάδι !
Τήρα να ειδείς:
Πάρε γνώμες
αλλά απ την ιδέα σου μη φύγεις..
Και
Να χεις κότσια!
ένα κομμάτι γης το ελάχιστο
να το κρατήσεις!
Μη σε γελάσουν
Το χουν σκοπό..
Θα στο πάρουν!
Σώπα! σώπα και φάε!
Να μη σε γονατίζουν!
Η μπουκιά είναι η δύναμή σου..
Να γίνεις Ανθρωπος να μπορείς
να τα βγάνεις πέρα.
Η ιστορία
Θέλει μνημονικό γερό
για να μη λαθεύεις
Φεύγω τώρα
Κι όταν
γίνεις στο μπόι Της
Θα ξαναέρθω..
Να !
είναι κάτι λέξεις μέσα βαριές και σκονισμένες όπως
ΑΈΡΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΣΕΣ
ΟΧΙ
σχεδόν αμετάφραστες..
αλλά θα στις μάθω!
Άντε, σκεπάσου πάλι,
ξημερώνει..
με την
ευχή μου!
Ειπε και αποχώρησε αθόρυβα στο σκοτάδι..
Α ρε παππού!
Αφιερωμένο στη μνήμη του παππού μου,
Βησσάρη Βαϊόπουλο και σ όλους τους τεράστιους Ελληνες που κράτησαν το μέτωπο του πολέμου ελεύθερο και το δικό τους καθαρό!