Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Πρεσβύτεροι καὶ Διάκονοι, Ὁσιώτατοι Μοναχοί καὶ Μοναχές, Εὐλογημένοι Χριστιανοί μου,
«Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα,
ἡ μία τῶν Σαββάτων,
ἡ βασιλὶς καὶ κυρία,
ἑορτῶν ἑορτὴ
καὶ πανήγυρις ἐστὶ πανηγύρεων,
ἐν ᾗ εὐλογοῦμεν
Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας».
(Καταβασία η΄ ᾠδῆς Κανόνος τοῦ Πάσχα)
Ἡ μεγίστη σημασία ποὺ ἔχει τὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως ἐπεκτείνεται καὶ στὴν ἴδια τὴν ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Κύριος ἀναστήθηκε. Ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, κατ’ ἀρχάς, εἶναι «ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα». Τὰ δύο αὐτὰ ἐπίθετα ὁ ἱερὸς Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς δανείζεται ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Λευϊτικοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (23,4,36). Κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, ἡ Κυριακὴ τοῦ Πάσχα λέγεται «κλητὴ» καὶ «ἁγία» γιὰ δύο λόγους: ὁ πρῶτος, γιατὶ εἶναι ὀγδόη καὶ τύπος τοῦ μέλλοντος αἰῶνος καὶ ὁ δεύτερος, γιατὶ εἶναι ἡ καθαυτὴ ἡμέρα τῆς διαβάσεώς μας ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, τὸ Πάσχα μας δηλαδή ὁ ἁγιασμός μας! ἡ λαμπροφόρος Κυριακή, ἡ τὸ ἀληθινὸν καὶ πραγματικὸν Πάσχα, τὸν Δεσπότην Χριστὸν, ἀναστάντα φέρουσα.
Ἡ ἡμέρα λοιπὸν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ Κυριακή˙ ἡ τοῦ Κυρίου ἡμέρα καὶ καλεῖται «μία» κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο, διότι «τώρα μὲν εἶναι εἰκὼν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος˙ τότε δὲ ἔχει νὰ εἶναι αὐτὸς ἐκεῖνος ὁ ὄγδοος αἰών». Ἡ Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ποὺ ἑορτάζεται ἡ ἐκ νεκρῶν ἀνάστασις τοῦ Κυρίου καὶ δι’ Αὐτοῦ ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Τοὺς χαρακτηρισμοὺς «βασιλὶς καὶ κυρία» καὶ «ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρις πανηγύρεων» ποὺ ἀκολουθοῦν, ὁ ἱερὸς Δαμασκηνὸς τοὺς ἔλαβε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο ἀπὸ λόγους του εἰς τὸ ἅγιον Πάσχα.
Μὲ τὴν ἀναδίπλωση τῶν λέξεων «ἑορτὴ καὶ πανήγυρις» οἱ ἅγιοι Γρηγόριος καὶ Δαμασκηνὸς θέλουν νὰ ἐκφράσουν τὴν μοναδικότητα καὶ τὴν ὑπεροχὴ τῆς λαμπροφόρου ἡμέρας τοῦ Πάσχα, ἐν συγκρίσει μὲ τὶς ἄλλες χριστιανικὲς ἑορτὲς καὶ πανηγύρεις.
Ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων ἔχει ἀρχή, κέντρο καὶ τέλος τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου.
Βέβαια, οἱ ἄνθρωποι κατεδίκασαν καὶ καταδικάζουν τὸν Θεὸ σὲ θάνατο˙ ὅμως, ὁ Θεὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Του «καταδικάζει» τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἀθανασία. Γιὰ τὰ κτυπήματα τοὺς ἀνταποδίδει τοὺς ἐναγκαλισμούς˙ γιὰ τὶς ὕβρεις τὶς εὐλογίες˙ γιὰ τὸν θάνατο τὴν ἀθανασία! Οἱ ἄνθρωποι ποτὲ δὲν ἔδειξαν τόσο μίσος πρὸς τὸν Θεό, ὅσο ὅταν Τὸν σταύρωσαν καὶ ποτὲ δὲν ἔδειξε ὁ Θεὸς τόση ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, ὅση ὅταν ἀναστήθηκε. Οἱ ἄνθρωποι θέλουν πάντοτε νὰ καταστήσουν τὸν Θεὸ θνητό, ἀλλὰ ὁ Θεὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Του κατέστησε τοὺς ἀνθρώπους ἀθανάτους.
Μέχρι τὴν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦταν ἡ δευτέρα φύση τοῦ ἀνθρώπου˙ἡ πρώτη ἦταν ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος ἡ δευτέρα. Ἀλλὰ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος ἄλλαξε τὰ πάντα! Ἡ ἀθανασία ἔγινε ἡ δευτέρα φύση στὸν ἄνθρωπο, ἔγινε δηλαδὴ κάτι τὸ φυσικὸ στὸν ἄνθρωπο καὶ ὁ θάνατος ἔγινε κάτι ἀφύσικο.
Μὲ τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητὸς καὶ πεπερασμένος˙ μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καὶ αἰώνιος. Οἱ ἄνθρωποι γίνονται Χριστιανοὶ ἐξ αἰτίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ γεννιοῦνται ἀληθινά˙ ὄχι ὅταν μᾶς φέρνει στὸν κόσμο ἡ μητέρα μας, ἀλλὰ ὅταν πιστέψουμε στὸν Ἀναστάντα Σωτῆρα Χριστό.
Τὸ πρῶτο γεγονὸς γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν φόβο. Ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς στὶς Μυροφόρες γυναῖκες τὶ τοὺς λέγει; «Μὴ φοβεῖσθε». Καὶ ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος πρῶτα τὶς ἀπαλλάσει ἀπὸ τὸν φόβο καὶ μετὰ τοὺς μιλάει γιὰ τὴν ἀνάσταση, πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συνταιριασθοῦν φόβος καὶ ἀναστάσιμο ἦθος.
Ὅμως, δυστυχῶς, μᾶς ἐπιβάλλουν τὸν φόβο˙ νὰ μᾶς ὑποδουλώσουν! Πόλεμοι, Γάζα, Οὐκρανία, διωγμοὶ Χριστιανῶν, Συρία, ἀφρικανικές χῶρες, ἐξεγέρσεις, πόνος, θλίψη, κοροϊδία, ἀποπροσανατολισμός, παρανομία, παραβατικότητα, ὑποτιθέμενη τέχνη, ἀνηθικότητα, παραλογισμός.
Ὅμως, ὁ Χριστὸς μᾶς ἐλευθέρωσε! Μ’ αὐτὴν τὴν ἐλευθερία νικοῦμε τὴν παραμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας˙ τὸν οὐσιώδη παραλογισμὸ τοῦ κόσμου ποὺ εἶναι ὁ θάνατος, ὡς χωρισμὸς ἤ ἀλλοτρίωση ἀπὸ τὸν Θεό. Ἄν ἡ ἐλευθερία μας δὲν εἶναι ἐλευθερία πραγματικὴ δίπλα στὸν Χριστό, τότε εἴμαστε καταδικασμένοι νὰ ζοῦμε ὑποκριτικὰ ἢ φοβισμένα σ’ ἕναν κόσμο βαθιὰ ἀποσυντιθεμένο καὶ πραγματικὰ ἄθεο.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μᾶς εἰσάγει καὶ πάλι στὸν παράδεισο τῆς ἀτέλευτης καὶ αἰώνιας ζωῆς˙ τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς θεώσεως, στὴν ὁποία ἐγκεντριζόμαστε μὲ τὸ Βάπτισμα, τύπο τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ὁποία ζωοποιοῦμε μὲ τὴν θεία Εὐχαριστία.
Ὁ πασχάλιος χαιρετισμὸς «Χριστός Ἀνέστη» ἐκφράζει ὅλη τὴν εὐφροσύνη καὶ τὴν ἐλπίδα τῶν Ὀρθοδόξων!
Σ’ αὐτὸ τὸ συμπόσιο τῆς χαρᾶς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ἡ χαρὰ γιὰ τὴ νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν θάνατο καὶ τὸν Ἅδη, ἂς χαροῦμε κὶ ἐμεῖς ἀδελφοὶ κί ἂς πλημμυρίσει τὶς καρδιὲς ὅλων μας ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως!
«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» ἀδελφοί μου!
Μὲ ἀναστάσιμες εὐχὲς
Ὁ Μητροπολίτης Σας
† Ὁ Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων
Τιμόθεος
